Kissing schildert een portret kunstzinnig op eigen wijze in een compositie van grote vormen en vlakken waardoor het beeld bijna abstract wordt. Samen met deze vlakken vormt de ‘restruimte’ de basis voor de hele afbeelding. Alles wat u ziet doet er toe, niets is overbodig, ook de leegte is veelzeggend. De portretten zijn schijnbaar eenvoudig, bijna sober en daardoor geraffineerd want er is een spanning tussen het feit dat de schilderijen kloppen maar ook ergens wringen. Het gezicht en de handen worden, teruggebracht tot de essentie, namelijk realistisch geschilderd en als objecten in de geabstraheerde compositie geplaatst. De abstractie en soberheid geven de toeschouwer de gelegenheid om wat niet geschilderd is zelf in te vullen, de suggestie geeft ruimte voor de eigen verbeelding.